Een oudere man laat zijn hond uit in een Leidens park, vindt een lijk en twittert erover. Léon Coeur, een geschorste inspecteur, gaat er meteen op af en grijpt de vondst aan om te bewijzen dat zijn team niet zonder hem kan en gaat meteen op onderzoek uit. Hij laat zich bijstaan door zijn nichtje Hanna Gosselaer, die criminologie studeert. Het gevonden lichaam blijkt van Jeffrey Holt te zijn, Midden-Oostenjournalist voor opinietijdschrift Verbum. Opmerkelijk detail: in zijn buik is het cijfer 5 gekerfd. Wanneer ze ontdekken dat hij lange tijd opgesloten geweest is in een witte kamer (wat een marteltechniek uit het Midden-Oosten is, waarbij je onder meer je tijdsbesef verliest) ontstaat al snel het vermoeden dat Holt te veel wist over een recente terroristische aanslag in Amsterdam.
Een goede thriller zoekt de perfecte balans op tussen enerzijds een goed en vooral spannend verhaal, en anderzijds goed uitgewerkte karakters. Bij een groot aantal thrillers zie je de balans voornamelijk naar het eerste doorslaan. Bij De witte kamer van Samantha Stroombergen slaat de balans echter door naar het tweede. De karakters van Léon en Hanna zijn welhaast zo goed uitgewerkt dat het ten koste gaat van de spanning. Let wel, het is niet zo dat ‘De witte kamer’ niet spannend is, maar het houdt simpelweg niet over. Het verhaal is zeker wel interessant, niet voor de handliggend, soms ietwat vergezocht, maar zeker weldoordacht en realistisch, al neemt het er soms wel een loopje mee. Zoals Léon die overal mee wegkomt en Hanna die haar woning ter beschikking stelt aan haar oom om er vergaderingen met zijn collega’s te houden.
Lees de hele recensie op Hebban: https://www.hebban.nl/recensies/edwin-lommers-over-de-witte-kamer
